Monday, November 30, 2015
Cemal Edip Uyar
aşk dediğin böyledir işte.
hep bir unutamayacağın olduğunu düşünürsün,
unutamayacağın'ın kendi hayatını kuruşunu, yapışını falan izlersin,
sonra onun da kurabildiğini görüp,
ne gerek varsa- aşk'ın da öldüğünü,
artık aşk'ların sana değil, senden sonrakilere göre olduğunu düşünmeye başlarsın,
tam bu noktada devreye giriyor Murphy!
sonunda öldürebildiğinde aşk'ı,
"reenkarnasyon var, evlat" dercesine,
öldürdüğün anda diriltir karşına bir başka aşk'ı..
ama adı üstünde; aşk... ananın şafağına kadar!
incitmeyen, acıtmayan aşk yasak bu memlekette,
zaten acıtmasa aşk demezdin muhtemelen,
-sevdik işte- der, tokuştururdun en fazla.
olmadı mı sanki; o da oldu, onlar da oldu..
sonra o karşında diriliveren aşk'ın senin olmadığını düşünmeye başladığın anda;
periler uçuşuveriyor kafanda, kalbinde,
la sen hayırdır- dercesine.
başlıyorlar sana en güzel satırları yazdırmaya,
en güzel melodileri çaldırmaya.
sonra oturup cemal süreya'yı, turgut uyar'ı, edip cansever'i düşünüyorum.
ulan ne güzel yazmışlar diyorum demesine de,
insanların (artık sms de yok) whatsapp tan birbirine aşk diye attıkları o yazıların altında da
ne büyük acıların yattığını düşünüyorum.
diyorum ki, acı olmasaydı yazamazdılar.
acı olmasaydı sevemezlerdi.
değil midir ki tomris uyar, turgut ile cemal'in arasında kara kedi gibi gezinip kitaplar yazdırdı.
gör bak; turgut uyar'ın şiirleri daha bir azalır, daha bir sıradanlaşır,
tomris uyar'la barıştığında yıldızı.
süreya her zaman biraz daha yüksekte kalmıştır turgut uyar'a göre.
yine de görünmeyen üçüncü bir kahraman var işte,
en güzellerini hep edip cansever yazmıştır.
hem de tomris'le hiçbir alakası olmamasına rağmen.
kimbilir, hangi kadın giremedi onun da hayatına,
ya da hangi kadına yetemedi hayatında..
ahh şairlerin yetemediği kadınlar...
ahh kadınlar...
ah be kadın..
bir bilsen...
kalbin uçuklar seni nasıl sevdiğimi gördüğünde..
hep bir unutamayacağın olduğunu düşünürsün,
unutamayacağın'ın kendi hayatını kuruşunu, yapışını falan izlersin,
sonra onun da kurabildiğini görüp,
ne gerek varsa- aşk'ın da öldüğünü,
artık aşk'ların sana değil, senden sonrakilere göre olduğunu düşünmeye başlarsın,
tam bu noktada devreye giriyor Murphy!
sonunda öldürebildiğinde aşk'ı,
"reenkarnasyon var, evlat" dercesine,
öldürdüğün anda diriltir karşına bir başka aşk'ı..
ama adı üstünde; aşk... ananın şafağına kadar!
incitmeyen, acıtmayan aşk yasak bu memlekette,
zaten acıtmasa aşk demezdin muhtemelen,
-sevdik işte- der, tokuştururdun en fazla.
olmadı mı sanki; o da oldu, onlar da oldu..
sonra o karşında diriliveren aşk'ın senin olmadığını düşünmeye başladığın anda;
periler uçuşuveriyor kafanda, kalbinde,
la sen hayırdır- dercesine.
başlıyorlar sana en güzel satırları yazdırmaya,
en güzel melodileri çaldırmaya.
sonra oturup cemal süreya'yı, turgut uyar'ı, edip cansever'i düşünüyorum.
ulan ne güzel yazmışlar diyorum demesine de,
insanların (artık sms de yok) whatsapp tan birbirine aşk diye attıkları o yazıların altında da
ne büyük acıların yattığını düşünüyorum.
diyorum ki, acı olmasaydı yazamazdılar.
acı olmasaydı sevemezlerdi.
değil midir ki tomris uyar, turgut ile cemal'in arasında kara kedi gibi gezinip kitaplar yazdırdı.
gör bak; turgut uyar'ın şiirleri daha bir azalır, daha bir sıradanlaşır,
tomris uyar'la barıştığında yıldızı.
süreya her zaman biraz daha yüksekte kalmıştır turgut uyar'a göre.
yine de görünmeyen üçüncü bir kahraman var işte,
en güzellerini hep edip cansever yazmıştır.
hem de tomris'le hiçbir alakası olmamasına rağmen.
kimbilir, hangi kadın giremedi onun da hayatına,
ya da hangi kadına yetemedi hayatında..
ahh şairlerin yetemediği kadınlar...
ahh kadınlar...
ah be kadın..
bir bilsen...
kalbin uçuklar seni nasıl sevdiğimi gördüğünde..
Saturday, November 28, 2015
Friday, November 27, 2015
Ölü Gibi Ağlamak
Bir ölü gibi ağladım bugün.
Umarsızca...
Kim görürmüş, kim duyarmış, sümüklerimden kim tiksinirmiş;
Kim acırmış, kim mendil uzatırmış, kim yoldaş olmaya çalışırmış...
Hiçbirini umursamadan;
Sadece ağladım.
Ne kadar yalnızdı;
Ne kadar acıydı.
Ne kadar yoğundu;
Ne kadar güzeldi...
Umarsızca...
Kim görürmüş, kim duyarmış, sümüklerimden kim tiksinirmiş;
Kim acırmış, kim mendil uzatırmış, kim yoldaş olmaya çalışırmış...
Hiçbirini umursamadan;
Sadece ağladım.
Ne kadar yalnızdı;
Ne kadar acıydı.
Ne kadar yoğundu;
Ne kadar güzeldi...
Subscribe to:
Posts (Atom)